Wykonanie:
Moim zdaniem świetny motocykl, bardzo starannie wykonany. Niczym nie ustępuje japońskiej konkurencji, a pod niektórymi względami ją przewyższa. Bardzo dobry stosunek mocy do masy pozwala temu kociakowi pokazać niezły pazur gdy trzeba.

Silnik:
Trzycylindrowy silnik sprawia że ma świetnego kopa z dołu i w niskich i średnich obrotach jedzie lepiej niż litrowe sporty, później słabsza aerodynamika robi swoje. Przydało by mu się z 10% więcej momentu i mocy ale to przy bardzo szybkiej jeździe jest dopiero odczuwalne. Przy 5 tyś obrotów silnik mówi – teraz się zabawimy 🙂 Nie jest to jakiś majstersztyk inżynierii, ale kawał porządnego silnika który robi to co ma robić w sposób wywołujący ogromny uśmiech u właściciela. W trasie pali niewiele jak na swoją moc bo przy normalnej jeździe ok 5,5 l/100km, w mieście maksymalnie litr więcej.
Wydech przy redukcjach z między-gazem fajnie bulgocze jak WRC, do śmiesznego gwizdu kosza sprzęgłowego trzeba się po prostu przyzwyczaić TTTM. Podobno jest długowieczny i bez problemu robi przebiegi ponad 100kkm, ale to się jeszcze okaże (na razie ma ponad 50kkm)

Skrzynia biegów:
No tu jeszcze można coś poprawić, choć można się jej nauczyć. Skrzynia lubi redukcje z między-gazem i wymaga zdecydowanej nogi. Niezdecydowane wrzucanie biegów objawia się zgrzytami i szarpnięciami. Trzeba wysłać kogoś z Hinckley do Japonii na korepetycje. Dobry olej poprawia trochę sprawę, ale cudów się nie spodziewajcie. Ogólnie dobra czwórka

Zawieszenie:
Regulowane zawieszenie w standardzie pozwala ustawić wszytko pod siebie, można jeździć po dziurawych asfaltach jak kanapowcem, można również je utwardzić i przycierać podnóżki. Tylny amorek do jazdy we dwoje trochę za miękki.

Pozycja:
Pozycja jest bardzo wygodna, można pokonywać 300-350km bez zająknięcia. Można by pewnie trochę więcej ale 18 litrowy zbiornik nie pozwala na więcej bez postoju a wariujący wskaźnik paliwa który czasami się zawiesza lub za szybko wchodzi na rezerwę sprawy nie ułatwia. Wracając do pozycji jest ona neutralna komfortowe ugięcie ramion i kolan, jak ktoś dołoży wkładki żelowe w kanapę to można z niego przez tydzień nie zsiadać i nie powinno nas nic boleć. Widoczność przez wyprostowaną pozycję i wysoko położoną kanapę fenomenalna – patrzymy nad większością osobówek.

Hamulce:
Z przodu podwójna tarcza z zaciskami Nissin dwu-tłoczkowymi daje radę, nie jest to taka brzytwa jak w R1 ale w zupełności wystarcza, z tyłu pojedynczy zacisk i mała tarcza jako hamulec dodatkowy jest OK. ABS działa z małym opóźnieniem ale nie sprawia to dyskomfortu, powiedziałbym że jest to na plus że nie wtrąca się z byle powodu.

Podsumowanie:
Jest to najbardziej uniwersalny motocykl z jakim miałem kontrakt. Do czasu tygrysa honda VFR wydawała mi się najbardziej uniwersalna pomiędzy sportem a turystykiem, ale dopiero taki misz-masz jak Triumph Tiger, który można nazwać szosowym enduro lub sportowym turystykiem pokazał mi czym jest prawdziwa uniwersalność. Dla mnie jest po prostu nie do zastąpienia innym motocyklem. Kiedy trzeba jest wygodny i komfortowy i zabierze 2 osoby i dużo bagażu, kiedy indziej jest jadowitym kociakiem który jedzie od samego dołu obrotomierza i dorównuje sportowym 600. Wygodna pozycja pozwala pokonywać duże dystanse bez zmęczenia, zarówno po dziurawych bocznych drogach jak i szybko i sprawnie po autostradach. Można to nazwać skrzyżowaniem praktyczności i wygody GS-ów z brzmieniem Ducati i charakterem Hondy, a wszytko okraszone typowo angielskim humorem (nie pokażę Ci ile masz paliwa bo mam przerwę na herbatę) 🙂
Myślę że następnym motocyklem też będzie Triumph T…. (ale który to się okaże).

to mój 4 motocykl i ten zostanie ze mną na długo.
wspaniały silnik,wygoda i wygląd to mnie do niego przekonało.